Τρίτη 12 Ιουλίου 2011

Τα αστέρια!

       
       Προχτές τα «αντάμωσα» και πάλι…είναι περίεργο αυτό το αντάμωμα, γλυκό μελαγχολικό ή ίσως και αισιόδοξο..εξαρτάται βέβαια από πια οπτική γωνία το βλέπεις κάθε φορά..     
Σε κρατούσα στα χέρια μου,ύστερα από τόσο καιρό.. τι γλυκό τι υπέροχο συναίσθημα… τα χέρια μου έτρεμαν σχεδόν με το που σε άγγιζαν μην τύχει και εξαφανιστείς..μέχρι και ο καπνός απ το τσιγάρο σου ήταν αλλιώτικος….ήταν μεθυστικός στα μάτια σου, στην ανάσα σου… μα το ένιωθα στην ατμόσφαιρα.. όλα ήταν περίεργα ηλεκτρισμένα..
      Κάπνιζες και σε είχα στην αγκαλιά μου, ανακατεύοντας απλά και αφηρημένα τα μαλλιά σου χαμένη απλά την μαγεία της στιγμής, ανασήκωσα το βλέμμα μου στον ουρανό… ήταν συννεφιασμένος, γκρίζος και μουντός όπως οι μοναξιές μας τόσο καιρό σκέφτηκα… Σε κάποιο σημείο τα σύννεφα σχίστηκαν.. λες και έγινε για μας.. και ανάμεσα τους ένα αστεράκι μικρό… όχι δυο αλλά ένα… όπως οι ψυχές μας… όπως τα ονειρά μας… όπως τα κορμιά μας…
      Και κάπου εκεί αρχίσαν τα τρελά και παλαβα σενάρια.. το παιχνίδισμα του μυαλού με την μαγεία της φύσης,την φαντασία, το εγώ, το εμείς,εκείνοι…
      Προς στιγμήν τρόμαξα, δεν κάνει λένε να μετράς τα αστέρια…αλλά και το βιβλίο; Ένα παιδί μετράει τ άστρα; Ίσως το θυμάμαι αμυδρά πια..αλλά σίγουρα ήταν κάτι πολύτιμο για κείνον..για μένα…για όλους όσους ξέρουν και αναγνωρίζουν τα μυστικά τους..

      Είναι σίγουρο πια πως κάθε βήμα μου εσύ με προστατεύεις..το ξέρω πια… μα τις νύχτες το βλέπω καθαρά… πίσω από κάθε μοναχικό αστέρι που λαμπιρίζει ναι κρύβεσαι εσυ… ποιος δεν έχει σημασία αρκεί που ξέρω εγώ… μου λείπεις τόσο όμως, συχνά εύχομαι να μπορούσα να έρθω εκεί, να σ αγγίξω…να σε νιώσω, να σε αγκαλιάσω.. σε κάθε τέτοια σκέψη τα μάτια μου γυάλιζαν γεμίζοντας κρυσταλλάκια..Άλλα αυτή την φορά ήταν διαφορετικά, δεν ξέρω γιατί απλά ήταν.. ήρθε στο μυαλό μου το τραγούδι του Κ.Χατζή.. «απ το αεροπλάνο» ,πώς μοιάζουν όλα τόσο μικρά απ εκεί πάνω.. όλοι είμαστε μικροί.. « Όταν κοιτας από ψηλά μοιάζει η γη με ζωγραφία,και συ την πήρες σοβαρά..Μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα, μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι…….κι όλοι αυτοί που σε πιρκάνανε από ψηλά αν τους κοιτάξεις θα σου φανούν ασήμαντοι που στη στιγμή θα τους ξεχάσεις»… Τελικά όσοι “βλέπουν μπροστά” ίσως είναι διαρκώς σε ένα τέτοιο αεροπλάνο και ας στη γη τα πόδια τους πατάνε..και γεμίζουν χώμα και λάσπες απ τους άλλους..
      Πόσοι μικροί είμασταν τελικά εμείς οι δυο αγαπημένε μου και ας νιώθουμε Θεοί στον κόσμο τούτο όταν οι ψυχές μας συναντούνται.. μήπως δεν έχουμε όλοι μας την «μεγάλη» αλλά και την «μικρή» μας πλευρά; Κάπου εκεί πλέχτηκε στο μυαλό μου και η θεωρία των αστεριών μου έχουν σβήσει αλλά το φως τους ακόμα ταξιδεύει και φτάνει στη γη.. έτσι και εσυ.. έχεις φύγει μα το «φως» σου είναι πάντα γύρω μου.. Εύχομαι πολλά για σένα.. ελπίζω μια μέρα ίσως καταφέρω να αντιληφθώ την ακριβή έκβαση του θέματος.. για την ώρα συνεχίζω να προσπαθώ..
        Πως όταν πατάς σταθερά και απλά ζεις πραγματικά πόσο εύκολα και πόσο βαθιά στην γη μπορείς να αφήσεις τα χνάρια σου.. μια γη που δεν σου ανήκει απλά την δανείστηκες από τους επόμενους, τα παιδιά σου, τους μετέπειτα απλά.. αλλά πόσο σημαντικό ρόλο μπορεί να παίξει κάθε σου ανάσα.. πόσο μπορεί η ζωή σου σήμερα να επηρεάσει «χιλιάδες» αύριο.. ίσως για σένα να μην είναι χιλιάδες.. αλλά σίγουρα απογείωσες και θα απογειώνεις πολλές ακόμα για πολλά χρόνια..
         Κάπου εκεί μετακινήθηκες στην αγκαλιά μου.. το τσιγάρο σου τελείωνε..πόσες φορές ανασάλεψες για να ελευθερώσεις στον αγέρα τις στάχτες του δεν κατάφερα να αντιληφθώ… αλλά σίγουρα ταξίδεψα μια ψηλά στα αστέρια και τον ουρανό.. και μια εδώ στη γη.. Κουνήθηκες και ένιωσα την ανάσα σου να καίει την καρδιά μου γιατρεύοντας ανοιχτές πληγές.. θυμίζοντας μου πως όπως και να χει ότι και αν έγινε.. ότι και αν γίνει.. όπου και αν βγάλει ο δρόμος μας στο χρόνο, είσαι ο θησαυρός μου.. ο άγγελος που έστειλε για μένα κάποιος κάποιοι στη γη να διώχνει τους εφιάλτες μου και μόνο που δίπλα μου αναπνέει..
       Στη δεύτερη ματιά κοιτώντας πίσω μας.. ο ουρανός ανοίγει…το σύννεφα διαλύονται και μια λαοθάλασσα απ αστερία εμφανίζεται μπροστά μας…Στα πόδια μας νερό πολύ νερό, μια λίμνη ολόκληρη χάρις στην οποία ποτίζεται όλος ο κάμπος αλλά και δίνει ζωή στους ζωντανούς οργανισμούς συμπεριλαμβανομένου και μας.. πόσα πολλά συντελούν και παλεύουν για την επιβίωση μας και μεις τα αγνοούμαι χώρις δέυτρη σκέψη..
      Θα θέλα να αποκοιμόσουν γλυκά στα χέρια μου, αλλά ξέρω καλά αύριο ξημερώνει νέος αγώνας για σένα για μένα για όλους μας… και πρέπει σωματικά να γυρίσεις σπίτι… ψυχικά θα σαι πάντα μαζι μου… γίναμε ένα πια… ένα ολόκληρο γενναίο και θαρραλέο ολοφώτιστο αστέρι που τα πάντα αντέχει! Είμαι σίγουρη για σένα όλα μπορείς να τα νικήσεις… πιστεύεις σε μένα και αυτό αρκεί.. Σ αγαπώ όχι γιατί με αγαπάς και εσύ.. αν και δεν έχω αμφιβολία καμιά για αυτό.. αλλά γιατί χωρίς εσένα δεν υπάρχω!


Όπως την νυκτα ο ουρανός
Έχει αγκαλιά τ αστέρια
Θέλω να σ έχω μάτια μου

Μέσα στα δυο μου χέρια

Μετρώ τ αστέρια τ ουρανού
Και λείπει μόνο ένα
Φαίνεται δεν εμέτρησα
Αγάπη μου εσένα.

Κυριακή 3 Ιουλίου 2011

Καλό Καλοκαιράκι!

   Καλησπέρα σε όλους! Ελπίζω να στε όλοι καλά και να χαμογελάτε...άσχετα με ότι γίνεται γύρο μας....πάντα με την φαντασία μας μπορούμε να μεταφερθούμε αλλού στον δικό μας μαγικό παράδεισο...Όπως μπορεί και ονειρεύεται είναι πάντα ελεύθερος!
    Αύριο δυστυχώς ή ευτυχώς,κανεις δεν ξέρει ακόμα ίσως..τεσπα.. θα φύγω...τώρα πότε θα σας ξανα"δω" δεν ξέρω...αλλά όσο γίνεται με το κινητούλη μου θα είμαι στα πέριξ!
    Δεν θα σας ζαλίσω άλλο μιας και έρχεται καλοκαιράκι...οπότε πιάστε λιγάκι μόνο μουσικούλα!
ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΑΚΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ  και εύχομαι να περάσετε υπέροχα!
Παλαβοφιλάκια σε όλους και ζουπιχτές τρελοαγκαλίτθεθ!





Γιούπιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι!! :P :P :P :P