Μια αληθινή Ιστορία!

Καλησπέρα σε όλους!Είναι περασμένη η ώρα αλλά έχει μια γλυκιά ησυχία που κάθε άλλο παρα να κοντρολάρεις το μυαλό σου μπορεις... Αρκετές φορές δεν τα καταφέρνω στα λόγια προστιμώ την φαντασία με αληθινές εικονές...μια οπτικοακουστική σιωπή καμιά φορά μαρτηράει πολλά πράγματα....Πρίν λίγες μέρες "υποσχέθηκα" μια εόμενη ανάρτηση που θα ακολουθούσε..και ειδού να την!
  Αποφασισα λοιπόν να σας πω μια δικιά μου φάνταστικη αληθινή ιστρορία...Πρίν λίγο καιρό πήρα 2ψαράκια σε μια γυάλα...τα τοποθέτησα σε μια γωνία....τα φρόντησα,τα τάισα να έχουν όλα τα απαραίτητα για να είναι όσο πιο "ευτηχυσμένα" γίνεται...θα μου πείτε τι στο καλό λέω τώρα...εννόω οτί είναι μια συντροφία για μένα και αν είναι καλά είμαι και γω καλά.Αφού λοιπόν θα φρόντησα και τα ετοίμασα κάθισα να δω τηλεώραση σαν καλό και φρόνημο παιδάκι...λέμε τώρα....ξέρετε ο σκανταλιάρης άνθρωπος δεν ησυχάζει ποτέ!!Με την άκρη του ματιού μου όλο και χάζευα τα ψαράκια...Μία κινέζικη παροιμία όπως έλεγε ο άγγελος μου λέει " Μία εικόνα είναι 1000 λέξης!".....Απ μια τόση δα απλή εικόνα πόσες είκονες λέξης μπορεί να γεννήσει ο ανθρώπινος εγκέφαλος....Μια απ όλες τις εκοφάντικες σιωπιλές είκονες του μυαλου μου-παρατήρουμε προσέχουμε επεξεργαζόμαστε μα δεν επεμβαίνουμε ;) - ηταν και ο Νέμο! Πρόσφατα είδα μια τίτλο εδώ γύρω "ο Νέμο μένει στο Παγκράτι"...Αλήθεία πώς θα ήταν αν όντος αυτό ήταν αληθεία? Αν όλα τα κινούμενα σχεδία όλοι οι ήρωες που αγαπήσαμε μέναν μαζί μας?Τους βλέπαμε στο supermarket στην τράπεζα στο λεοφορείο στην παιδικη χαρά ...

   Ξαφνηκά εκεί που σκεφτόμουν όλα αυτά άκουσα ένα περίεργο θόρυβο!Αμέσως χάθηκε ο Γκουφί και ο Μίκυ απ το μυάλο μου και οι είκονα του supermarket που φανταζόμουν ξεθόριζε....Κοίτα ανήσυχη γύρο μου....ήταν αργά και είχε ησυχία....να σαν τώρα ας πούμε....που άκομα και μια καρφίτσα να πέσει θα ακουστεί!Μα όσο και να κοιταζα γύρο μου δεν καταλάβαινα τι ακούγονταν...τι είναι αυτό ....απο που ερχότανε??

  Παρατήρισα μια αλλαγή στην γυάλα...Τα ψαράκια ....ο Παυσανίας και ο Βρασίδας ...όπως τα ονόμασα..(μην ξεχνιόμαστε πάντα να χαμογελάμε ε!! χιμορίστηκα το έκανα αυτό)...τα ψαράκια λοιπόν ήταν πολύ κοντά στο ένα στο άλλο και κάνανε κύκλους φαίνονταν σαν μαγικός χορός!Λένε πώς παντού υπάρχει μαγεία...φτάνει να θέλεις να την δείς...να την νιώσεις ....να την ζήσεις....κι ας μην σε πιστεύει κανείς μετά....δεν σε νοιάζει!Ξέρεις τι είδες!!!Κάπως έτσι έμεινα και γω σκεφτική να κοιτάζω την γυάλα ταξιδεύοντας αλλού...Σιγά σιγά όμως άρχισα να διακρίνω μικρές τσιριχτές φωνούλες να έρχονται απ το πουθενά!!Στην αρχή φοβήθηκα λιγάκι γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω απ που έρχονταν τι έλεγαν....όσο πιο πολύ συγκένρώνομουν σε αυτό και έκανα ησυχία τόσο πιο ξεκάθαρες γίνονταν αυτές....Όσο πιο πολύ πλησίαζα στην γυάλα τόσο δυνάμωναν οι φωνούλες αυτές....ποπο σκέφτηκα...ο Νέμο σε επανεκδόση! χιχι!Ξαφνηκά ένιωσα κάτι να με ρουφάει να με τραβάει μέσα και κλαπ!!!με ένα δυνατό κρότο το δωμάτιο χάθηκε...Ποπο! Που είμαι τώρα σκέφτηκα...προσπάθησα να τριψω τα μάτια μου μήπως ονειρεύομαι....αλλά..............................τα χέρια που είχαν μετατραπή σε πτερίγια!!!! και και και γυρο μου υπήρχε νερό ......είμαι μέσα στην γυάλα αναρωτήθηκα????.....Μια φωνούλα ακουστηκε και μου είπε:

- Ναι είσαι εδώ μαζί μας τώρα

- Ποια είσαι εσύ?  αναφώνησα

-Εγώ η Κατερίνα το ψαράκι μέσα στην γυάλα!!!

Τα χάσα τελείως αν είναι δυνατόν εγώ μέσα στην γυάλα!Κοιτάξα γύρο μου και όντος όλα φαίνονταν τόσο μεγάλα έξω οι καρέκλες το τραπέζι το γραφείο μου όλα!Λίγο πιο δίπλα αναγνώρισα τα ψαράκια μου...και κολυμπούσα!!! Ποπο! τι χαρά ήταν αυτή! Πλησίασα τα ψαράκια διλά διλά και ρώτησα όλο περιέργια΄....

-Καλά μου ψαράκια πως πως βρέθηκα εγώ εδώ πέρα...

-Όποιος πιστεύει στην μαγεία τότε μπορεί να δεί ότι όλα αυτά είναι αληθεία..Έτσι κατάφερες και ήρθες στο σπίτι μας..

-Ωω!αναφώνησα με θαυμασμό!

-Μα αυτό είναι υπέροχο...Και πως σαν λένε? ρώτησα με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά που λέμε..

-Εγώ είμαι η Κατερίνα αποκρήθηκε το ένα ψαράκι

-Και εγώ ο Πέτρος συμπλήρωσε το άλλο...

Ποπο!Τι χάρα οι Φιλοι μου είχαν όνομα υπήρχαν στ αλήθεια!Τους είπα ολή την ίστορια...για το πως σκέφτομουν πριν για τα ονοματά που του έδωσα...ήταν τόσο αστεία όλα αυτά....Σε κάποια φάση μια σιωπή πλανήθηκε...δεν μίλησα μα παρατήρισα την Κατερίνα λιγάκι μελανχολική...

-Τι έχεις Κατερίνα μου της είπα...

-Τίποτα μου απιοκρήθηκε και ένα δάκρυ κίλησε απ τα μάτια της...

Τώρα θα με ρωτήσετε μα κλαίνε τα ψάρια??Μα φυσικά και κλαίνε! Είναι όπως και μεις!Πήγα κοντά της την αγκάλιασα...και της ζήτησα να μου πει τι έχει......Η Κατερίνα ξεκίνησε δηλά δηλά να μου λέει την ιστορία της..

        Κάποτε λέει ήταν κορίτσακι και την ελεγαν Κατερίνα ζούσε με την οικογένεια της σε μια μεγάλη πολή την Καρτουνιούπολη! Υπάρχει τέτοια πολή ρώτησα? Μα φυσικά μου αποκρύθηκε..και πως ο Πέτρος απ δω ήταν ο καλύτερος της Φίλος εκεί..Πηγαίνανε σχολείο μαζί παίζανε τραγουδούσανε και όλο γελαγαν..Πωπω!Αναφωνησα μα εδώ πρεπεί να φωνάξουμε την γλυκιά μας ΚΜΝΒ ..Και ποιά είναι αύτη ρώτησαν με μια φωνή οι δυο νέοι μου Φίλοι...Μα δεν την ξέρετε τους είπα και τους εξηγήσα πια ήτανε και πως μπορούσε να την βοηθήσει..Η Κατερίνα όμως δεν μιλήσε παρά συνέχυσε την ιστορίουλα της...Μου είπε πώς όσο και να προσπαθούσε στο σχολείο στης να τα πάει καλά δεν τα καταφερνε πάντα..και το όνειρο της ήταν να γίνει δασκάλα..Ενώ δίαβαζε πολύ δεν καταφέρνε να θυμάται όλες αυτές τις περιεργές ορολογίες στο σχολείο...ακόμα και στα μαθηματικά δεν μπορούσε να κάνει τις πράξεις με το μυαλό της 7+6 την ρώταγε ο δάσκαλος εκείνη ψάχνοτανε η όσο και να προσπαθούσε πάντα εκάνε λαθοι ( ;) ) όταν έγραφε....με τα χρόνια βέβαια είχε φτίαξει τα δικά της κόλπα για να μπορεί να συμβαδίζει όσο μπορούσε με τους άλλους συμαθητές της!Δεν ήταν λίγες όμως η φόρες που δεν τα κατάφερνε καλά..και ο δασκαλό της αρκετα συνχά την φώναζε.. Όλα αυτά πλήγωναν την παιδική ψυχη της..μα όπως λένε ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό!Παρόλα αυτά η Κατερίνα προσπαθούσε να είναι καλή σε όλα..και να προσπαθεί όσο πιο πολύ γίνεται...Είχε άλλωστε και τον Πέτρο στο πλευρό της που την βοήθαγε και την στήριζε την αγκάλιαζε σφιχτά όταν το χρειάζονταν!

  Πέρασαν τα χρόνια και η Κατερίνα τέλειωσε το σχολείο της και παρ όλη την προσπάθεια της να γίνει δασκάλα για μικρά παιδάκια δεν τα κατάφερε να πάει στον Κουκλόποτο !(το μαγικό καρτουνόπανεπιστήμιο)..Παρ΄όλα αυτά πήγε στο Πρασινότοπο εκεί πήγαιναν όσοι αγαπούσαν το περιβάλλον και ήθελαν να το προστατέψουν!Αντίθετα ο Πέτρος πήγε στο Τουτουτοπο!..
   Εκεί που πήγε η Κατερίνα λίγο πολύ το ίδιο γινότανε...προσπαθούσε μά πάντα ήταν "λίγο" πάντα κάτι έλειπε...άλλα ποτέ δεν ήταν η πρώτη μα ούτε και η τελευταία στην τάξη...Μια μέρα την φώναξε ο Τάκης ένας απ τους πολλούς δασκάλους της εκεί,και προσπάθησε να της μιλήσει..να δεί τι συμβαίνει και ένω εβλεπε πως η Κατερίνα προσπαθούσε δεν τα καταφερνε τόσο καλά!Αφού μιλήσανε για αρκετή ώρα της εξήγησε οτι υπάρχουν μερικά πεδάκια που είναι λιγάκι διαφορετικά και σκέφτονται με άλλο τρόπο και ενεργούν λιγάκι διαφορετικά..και πως μπορούσε να την βοηθήσει!...

                  

                    

Της εξήγησε ότι όλοι είμαστε διαφορετική αυτό όμως δεν μας κάνει άσχημους η αποκρούστηκους απλα ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥΣ! Η Κατερίνα άκουσε με προσοχή όσα της είπε ο καλός της ο δάσκαλος πήγε σπίτη της και τα ξανακοίταξε όλα αυτά!Και αποφάσησε πώς έπρεπε να μιλήσεις στους δικούς της..να τους εξηγήσει τα πάντα για να σταματήσουν και αυτή ακόμα να την κατακρίνουν γιατί δεν τα κατάφερνε καλά η γιατί ο αδερφός της ήταν καλύτερός...(Αλήθεια δεν πιστεύω οτι υπάρχει όντος καλύτερος η χειρότερος σε κάτι απλά ο καθένας είναι αλλιώς και όσο περισσότερο κάνεις κάτι τόσο καλύτερα το μαθαίνεις!)...Δυστυχώς όμως τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα περίμενε η Κατερίνα οι γονείς της το είδαν σαν αδύναμια...σαν κάτι που την ξεχώριζε μα έπρεπε να ντρέπεται για αυτό για το κρατάει μυστικό και απλά να "σκύβει το κεφάλι"...Η Κατερίνα όμως καταλάβαινε οτι δεν ήταν έτσι τα πράγματα μα δεν άντεχε και να τους βλέπει να νίωθουν έτσι για αυτή η να την κάνουν να κρύβεται!Έτσι μίλησε με τον Πέτρο και του είπε την αποφασή της να φύγει!Δεν άντεχε άλλο εκεί!Ο Πέτρος προσπάθησε να την μεταπίσει αλλά την καταλαβαίνε...Μα δεν μπορούσε να την αφήσει να φύγει μόνη της...έτσι την ακολούθησε και το μοναχικό της ταξίδι έγινε συντροφικό!Πιάστηκαν χέρι χέρι και προχώρησαν μαζί...πήγαν στην ψαροκατρουνοποία!Εκεί άκουσαν πώς μπορούσαν να γίνουν ψαράκια και να ζήσουν ελεύθερα στον Ωκεανό..Δίχως δεύτερη σκεψη και αφού και οι δύο λάτρευαν την θάλλασσα πήγαν.............το πώς εφτασαν ώς εδώ είναι μια άλλη αληθινή ιστοριούλα που θα σας πω μια άλλη φορά..................

  Κοίταξα το γιγάντιο πια ρολόι του τοιχου...κόντευε να ξημερώσει..χαιρέτησα τους νέους μου ΦίΛους και τους είπα οτι θα ξαναρθω να του δώ αλλά τώρα έπρεπε να πάω πίσω..

-Ωχ μα πως θα παω πισω? αναφωνησα.

-Κλήσε τα μάτια σου και σκέψου πώς θέλεις να βγείς έξω μου ψιθύρισε ο Πέτρος και θα βγείς!!

Έτσι και έκανα! Και σαν από θαύμα όλα έγιναν κανονικά και πάλι...

Τώρα κάθομαι και κοιτώ την γυάλα γράφοντας σας..Η Κατερίνα με τον Πέτρο χορεύουν και πάλι ευτυχίσμενοι..και με χαιρετάνε χαμογελόντας διάπλατα!Δεν ξέρω τι να πώ τα συναισθήματα μετά απο μια τέτοια ΑΛΗΘΙΝΗ περιπετεία είναι τόσα πολλά..τόσο ανάμικτα μα έχουν γλυκόπικρη γεύση..τα δάκρια είναι αλμυρά μα το χαμόγελο πετιμέζι!

   Μερικές φορές δεν έχει σημασία ποιός είσαι...τι είσαι....αν είσαι διαφορετικός...να είσαι σοβαρός ή έχεις μια δόση τρέλας ......η αν έχεις μια οποιαδήποτε ηλικία..Ήρωας δεν είναι αυτός που ποζάρει μπροστά στα "φλας" αυτός που προλαβαίνει τα λόγια σου....που δεν σ αφήνει να μιλήσεις...Ήρωας είναι αυτός που συνήθως δεν φαίνεται...Αυτός που υπάρχει και προλαβαίνει όχι την γλωσσα σου αλλά την ματιά σου...και είναι έκει για να σου δώσει μια αγκαλια όταν την χρειάζεσαι..Ήρωες για μένα είστε εσείς οι ΦΙΛΟΙ μου!Ότι και να πώ όμως τον όρισμο αυτό τον συμπληρώνει και κάτι πολυ όμορφο του διάβασα χτες.... ναι στην καταχώριση του Γιάννη "Φίλοι σου,πραγματικοί,Μπορεί να είναι αγαπημένα και κάποια πρόσωπα που δεν έχεις δει ποτέ από κοντά."  

Έτσι όλο αυτό είναι αφίερωμενο σε σας όλους...και σε κάποιον που "υποσχέθηκα" ότι θα το κάνω αλλά και στο Αστεράκι μου εκεί ψηλά γιατί είστε απλά οι ΗΡΩΕΣ ΜΟΥ!

Ελπίζω όλοι να κοιμάστε όμορφα και γαλήνια τώρα

καληνύχτα και καλό ξήμερωμα και απ μένα!

Φιλάκια σε όλους και γλυκιές σφιχτές αγκαλίτθεθ! :)