Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

Ένα γράμμα που δεν στάλθηκε...........

...................μα παραδόθηκε πρώτο!

     Περίεργη αρχή όντος.. Γίνεται αυτό?.Κι όμως είναι απ τα πράγματα που γίνονται έτσι στο λεπτό και μαγικά!Απλά σκέφτεσαι κάτι και αμέσως το "γράμμα" παραδίνεται..Είναι λιγάκι "βαριά" καταχώρηση...οπότε....Κάτι σαν Χάρυ Πότερ αλλά πολύ πιο αστραπιαίο χιχι!
      Η αλήθεια είναι οτι το φέρνω γύρω γύρω τόσες μέρες τώρα δεν μπορώ να το εκφράσω όποτε "θέλω"..Έχω καιρό να του γράψω πια αλλά δεν σταματά ποτέ να μου λύπη..πόσο μάλλον τώρα...Κι όμως είναι λιγάκι παράξενο όλο αυτό..Έχεις κάποιους "δίπλα" σου έστω και με αυτό τον μαγικό τρόπο εδώ..κάποιους που ίσως και να ξέρουν ακόμα και τι θα πεις πριν καν το πεις...μα το κενό σε κάτι απ το παρελθόν πολύ δύσκολα καλύπτεται...Μια πληγή που κλείνει μα πάντα έχει τα σημάδια της και πάντα "απειλεί" να ανοίξει!Η θα μπορούσαμε ίσως να το χαρακτηρίσουμε με την βοήθεια του "ευλύγιστου δέντρου" που μπορεί να κατάφερε να αντέξει το βοριά...που ίσως κάποια στιγμή να το τσάκισε και ίσως κάποιος εξούρανου κάποια μαγική δύναμη..στην περίπτωσή μας κάποιος "καλός Σαμαρίτης" φρόντισε να γιάνει το "τραύμα" του..θυμάμαι στο κτήμα παλιά ...όχι πολύ παλιά...δεμένα τα δεντράκια άλλα για προστασία...αλλά για να ξεπεράσουν κάποιο "τραύμα"..έστεκαν εκεί ορθά ψηλά και περήφανα λες και όλα μπορούσαν στις πλάτες τους να τα σηκώσουν!Μα περνώντας ο καιρός και σιγά σιγά ο κορμός ¨"εγίνανε" και στέκαν πάλι εκεί...αν κοιτούσες έξαχνες και δεν έβρισκες τίποτα...αν ήξερες που είναι όμως πάντα διέκρινες μια τόση δα μικρούλα διαφορά χρώματος στο δικό σου μάτι...στην πραγματικότητα.........ίσως κάτι παραπάνω απ αυτό...Είναι λιγάκι αστείο το καταπόσο η φύση μοιάζει σε μας...ίσως και σχεδόν τέλεια αλλά μεις την καταστρέφουμε....κάτι που απ κει θα μπορούσαμε να μάθουμε πολλά...πράγματα που δεν υπάρχουν σε κανένα βιβλίο..Η ενασχόληση κάποιου "ειδικού" η μη με την φύση που αγγίζει τον επαγγελματικό τομέα...είναι λιγάκι έως πολύ αστεία που μια άποψη..όχι του είδικου μαθαίνω αναγνωρίζω αναπτύσσω επιβιώνω..αλλά κάτι άλλου είναι τελείως επιφανειακή!
    Είμαι σίγουρη πως όλοι δυσκολεύονται να ξεπεράσουν κάποια πράγματα...λεν όμως ο χρόνος είναι γιατρός...τι είναι σε μερικά θέματα και σε άλλα όχι? η σου "λέει¨" αα εγώ έχω άλλη ειδικότητα..η μήπως είναι σαν την κοινωνία μας?Ο καθένας το δικό του αλλά εγώ θέλω και το δικό σου!χαχα!Αστείο και αυτό αλλά μήπως δεν συμβαίνει?!Παρ όλα αυτά ο χρόνος είναι ένας απ τους συνήθως δίκαιους παράγοντες είναι αυτός που αργά η γρήγορα φανερώνει τον χρυσό-αλήθεια,που όσο και αν περάσει ότι και να γίνει θα ρθει η ώρα που θα φανερωθεί!Η αλήθεια,διάβασα κάπου,οτι είναι σαν μια ηλιαχτίδα,τα σύννεφα μπορεί να την σκεπάσουν προσωρινά μα στο τέλος πάντα ξεπροβάλει λαμπρή λαμπρή!
   Έχω πει αρκετές φορές πως "ότι δεν βλέπεις,αυτό δεν σημαίνει και οτι δεν υπάρχει!" λόγια απλά χαζά και μερικούς ίσως αλλά νομίζω όποιος έχει ζήσει την ζωή όποιος έχει φαντασία όποιος έχει κουβεντιάσει με τον εαυτό του και όχι μόνο ίσως καταλάβει τι εννοώ ακριβώς!Κάπως έτσι ας πούμε λοιπόν ότι όλοι έχουμε πάντα το φύλακα Αγγελό μας αλλά και κάποιοι ίσως και ένα gasperακι χιχι!ΣΣσσσσςς!!Τα βλέπουμε καμιά φορά μονάχα όταν είναι άμεση ανάγκη ή το κρίνουν εκείνα απαραίτητο...μα μπορούμε να τα νιώθουμε πολύ περισσότερο...όχι δεν χάζεψα ακόμα...νομίζω δηλαδή! ;) Αν δεν ξεχνάς ποτέ κάποιον τότε αυτός είναι πάντα δίπλα σου και σε προσέχει....Το "δύσκολο" είναι όταν κατά το πριν έχεις ξεχάσει πράγματα να κάνεις...ή να δώσεις κάποια...ή ακόμα και ο δεσμός μεταξύ τον ήταν πολύ ισχυρός που κάποιο κομμάτι λείπει πια και ίσως να λείπει για πάντα...σε αυτό δεν έχω βρει απάντηση ακόμα...
    Θυμάμαι και κάνω "όνειρα"...να προλάβω τα παλιά....ξέρω πως το ταχυδρομείο αυτό είναι το πιο άμεσο δεν χρειάζονται ούτε γραμματόσημα ούτε τίποτα...μονάχα σκέψη..Είναι όμορφο να ταξιδεύεις  κάπως έτσι κάπου σε κάτι μαγικό...αλλά είναι ακόμα πιο φανταστικό να αποκοιμιέσαι άλλοτε γλυκά άλλοτε με δάκρυα στα μάτια άλλοτε έτσι απ το πουθενά...με μια υπαρκτή ανύπαρκτη μελωδία.....να νιώθεις μια ξεχωριστή ζεστασιά...να ξέρεις πώς είναι κάποιος εκεί και σ έχει αγκαλιά...και στο πι και φι είσαι και πάλι ολόκληρος...το τραύμα δεν πονάει πια...δεν υπάρχει έχει γιάνει...τότε είσαι σίγουρος οτι δεν είσαι μόνος.....κοιμάσαι κοιμάσαι κοιμάσαιιι και δεν θες να ξυπνήσεις με τίποτα....προσπαθείς να χορτάσεις λιγάκι απ την γλύκα...λιγάκι απ το τίποτα που έγινε και πάλι τα πάντα...........και........τσακκκκκκ........απλά ξυπνάς....κοιτάς γύρο σου και ψάχνεσαι...δεν ξέρεις που βρίσκεσαι....δεν μιλάς...δεν χρειάζεται να μιλήσεις... τα λόγια είναι περιττά................Θυμάμαι απλά θυμάμαι....παιδικές στιγμές...όνειρα......δικά μου...άλλων.....μα είναι σαν ταινία πια....απλά προχωράει...δεν μπορείς να διορθώσεις...να αλλάξεις....να προσθέσεις....απλά κυλάει...σημασία έχει όμως που πάντα τα χρώματα είναι φωτεινά πάντα υπάρχει μια άλλη νότα ακόμα και στα δύσκολα!Όσο η καρδιά σου χτυπά όσο δεν ξεχνάς η ταινία είναι πάντα πολύχρωμη...ίσως για αυτό πάντα να σου λείπει κάτι...ίσως είναι για να μην ξεχνάς....μα θυμάμαι............θυμάμαι τα λόγια....τα παιχνίδια....τα "μαθήματα"....τα παραμύθια....ακόμα και τα ΘΑ.......
.........θυμάμαι....το κλίμα στο ψηλό φρούριο...που τότε ακόμα ανέβαινα με το ζόρι...τα σκαλοπάτια ψηλά...απότομα....φτάνοντας στην κορυφή πάντα προσοχή! Πλησίαζα στην άκρη μα ποτέ όχι πολύ...και αγνάντευα τον κάμπο πέρα με το φως του ηλίου να με τυφλώνει...κάνοντας σαν ναυτικός στην στεριά..χαχα ναι κάπως έτσι ένιωθα εκεί ψηλά...και γύρο γύρο όλο πράσινο το αμπέλι...κίτρινο και μαύρο-μοβ οι καρποί του...κατέβαινα μετά με προσοχή σκαλοπατι σκαλοπάτι...φτάνοντας κάτω τρελάχα να δω να πειράξω να βοηθήσω να ρωτήσω ΓΙΑΤΙ....εκεί ναι ρωτούσα το πολυπόθητο γιατί σε όλους μας...μέσα στο φρούριο χώρος μικρός και πάντα μαζεμένος...νομίζω είχε δύο η τρία βαρέλια....και αρκετές λεκάνες....τα καλοκαίρια ανοίγαμε το παράθυρο...γεμίζαμε τις λεκάνες με σταφύλια χωρίσμενα ανάλογα...και τα κάναμε σιγά σιγά πατητήρι...θυμάμαι.....θυμάμαι μόνο μια φορά για 5λεπτά με το ρολόι κατάφερα να το δοκιμάσω αυτό...παιχνίδι τότε και πολύ αστείο μάλιστα...ήμουν μικο και παλαβό για περισσότερα μάλλον....και μετά απ καιρό....κρασί δυο ειδών....και τσίπουρο με γλυκάσινο..νομίζω μόνο τέτοιο έφτιαχνε...12βαθμούς το κρασί....για αρκετό καιρό στα βαρέλια...και μετά μπουκαλάκι μπουκαλάκι σπίτι...χιχι!Πιο δίπλα η αποθηκούλα όπως την αποκαλούσε εκεί υπήρχαν όλα τα εργαλεία για την φροντίδα της "Λούμπας" όπως αποκαλούσε το κτήμα...λιγάκι πιο πέρα μια παλιά βρύση με γεώτρηση μάλλον τώρα που "μορφώθηκα" λέω...τότε ήταν απλά η λούμπα μου...για πότισμα...για παιχνίδι....για να ξεδιψάω.........
Το φανταστικό ήταν το κόκκινο...ή κοκκινέλι όπως πολύ χαρακτηριστικά έλεγε...το αγαπημένο μου..κι ας μην έπινα...το μπρούσκο...άλλο αυτό...το πρώτο γέμιζε μπουκάλια...τα εμφιάλωνε με τον παλιό τον τρόπο και πάντα κρατούσαν....θυμάμαι σαν τώρα τα λόγια του..."Το βλέπεις αυτό το μπουκάλι?" έγραφε πάνω έτος 1989...η χρονιά που γεννήθηκα...ένα μπουκάλι...σφαγισμένο καλά...πολύ καλά...και συνέχισε..."αυτό θα το ανοίξω στο γάμο σου" χαχα!Φαντάζει αστείο τώρα είναι ηταν πολύ νωρίς αλλά δεν έχει σημασία....τώρα απλά ελπίζω να υπάρχει..........θυμάμαι πολλά............................

 
Τώρα τέσσερα χρόνια μετά....έρμαιο του καιρού το κτήμα...τ αμπέλι....η βρύση πια χαμένη....όλα αγνώριστα...απλά με την γλυκιά μελαγχολία των παιδικών χρόνων.. με την μελαγχολία οτι και συ υπήρξες εκεί...οτι εσύ τα "εστεισες"  όλα αυτά....όλα είναι στην θέση τους όλα όπως τ άφησες τότε....μόνο ο χρόνος τα χει αγγίξει πια...μόνο.......κι ομως όλα αυτά τ αμπέλι τα δέντρα οι κοντούλες σου όπως τις έλεγες στέκουν εκεί κάπου εκεί στο σήμερα στο χτές αλλά και στο πάντα....αφρόντιστα πια αλλά γερά και θεόρατα... η αγάπη που τους έδωσες...η κουβέντα που συχνά έστεινες μαζι τους τα κράτησαν όρθια...και ακόμα καρπένουν απ μόνα τους...μόνα τους.............όλα είναι ίδια όπως τ άφησες ίδια.............. έμαθες και σε αυτά την ζωή και όπως ίσως βλέπεις και ξέρεις πια τα καταφέρνουν μια χαρά.....μακάρι να ήταν τόσο "εύκολο" και με τους ανθρώπους....αυτοί ποτέ δεν χορτένουν να μαθαίνουν...να θέλουν να σε έχουν...να σε νιώθουν ...να σου μιλάνε.....να σε αγκαλιάζουν.....να σε φιλάνε.......να σε αγγίζουν.......να ταξιδεύουν με το βλέμμα και το μοναδικό σου χιούμορ!!!!!Κάποιοι άλλοι ακόμα αν και δεν σε γνώρισαν σχεδόν πότε κι όμως σου μοιάζουν τόσο μα τόσο πολύ....μεγαλώνουν και αυτοί...γίνονται παλικαράκια γερά και δυνατά....ο βενιαμίν μας απλά κάθε ώρα και λεπτό σου μοιάζει όλο και περισσότερο...ναι αλήθεια είναι.....αν και νομίζω το ξέρεις ήδη αυτό......για μένα είναι καινούριο....είναι μαγικό να σε καταλαβαίνει και να ξέρεις οτι σε νιώθει πραγματικά κάποιος που ακόμα δεν έμαθε να μιλάει καλά καλά....ίσως είναι κάτι που αποδεικνύει το οτι για να είσαι άνθρωπος δεν είναι απαραίτητο πάντα να μιλάς!Είναι πραγματικά υπέροχο να βλέπεις το χαμόγελό του τα μάτια του και να ξέρεις οτι ξέρει!
   Αν και είμαι βέβαιη οτι ξέρεις...απόκτησες  και άλλο Φίλο-Συνοδοιπόρο κει ψηλά στο μακρινό ταξίδι της συνάντησης μας και πάλι...είστε τρεις τώρα εκεί..ελπίζω παρεούλα...ο ένας να μαθαίνει και να βοηθά τον άλλο...σας χρειαζόμαστε και το ξέρετε για αυτό σας θέλουμε συνέχεια δίπλα μας...η αρχή πάντα είναι δύσκολη...για αυτό σε παρακαλώ βοήθα εκεί πάνω να βοηθήσω όσο μπορώ εγώ εδώ στα χαμηλά όσο φτάνω...Κάνε τα πράγματα λιγάκι πιο εύκολα....Μπορείς να συγκρατήσεις και να βοηθήσεις εκεί...βοηθώντας με τον τρόπο αυτό και εδώ...Είναι δύσκολο και ξέρω γιατί και γω το ένιωσα πως λόγια δεν υπάρχουν για να πεις...μα ξέρω πως υπάρχουν πράξεις....τον αγαπώ και νομίζω θα τα καταφέρω να τον ισορροπήσω πάλι...να του θυμίσω να γελάει...να προχωράει....μα ποτέ να μην ξεχνάει....πονάω και γω το ξέρεις μερικές πληγές μένουν για πάντα πληγές μα θα τα καταφέρουμε!Απλά μείνε κοντά στο νέο σου Φίλο..Ίσως σε λίγο καιρό να διαδεχθείς και άλλο Φίλο θα στε τέσσερις τότε....δεν ξέρω δεν σε είδα ποτέ τάβλι να παίζεις μα αν δεν ξέρεις μάλλον είναι ευκαιρία να μάθεις χιχι!Ξέρεις οτι αστειεύομαι το ξέρεις...γιατί εσύ μου το μαθες και αυτό.......όπως και όλα......Εις το επανηδίν και είμαι σίγουρη οτι θα τα καταφέρουμε!

      Θυμάμαι.......................
                                          ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΕΙΣ!

4 σχόλια:

  1. Να ξέρεις, ότι ξέρω πως ξέρεις... γιαυτό και εκείνος είναι ήσυχος, γιατί ξέρει ότι ξέρεις!
    Οι πληγές πονούν γιατί δεν τις αφήνουμε να κλείσουν, με την πρώτη ευκαιρία τις ξύνουμε...όλοι το κάνουμε, σαν να μη θέλουμε να είμαστε καλά!
    Αφφφφφφφφφφφφφφφιλάκι, μαγισσούλα μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είναι άραγε ήσυχος?θέλω να πιστεύω πως είναι πια..και αφού ξέρει οτι κάποιος/κάποιοι με προσέχει/χουν...

    Γιατί να μην αφήσεις μια πληγή να κλήσει?πάντα υπάρχει ένα κενό..κενό που σε ανάλογες καταστάσεις/περιστάσεις κάνει αισθητή την παρουσία του και πάλι..

    ΑΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦ και ΦΠΑ πολλά και απ μένα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. καλησπέρα αστεράκι...πέρασα λίγο καθυστερημένα και ξέρω ότι τώρα θα χαμογελάς...κι όταν χαμογελάς ο ήλιος ξαναβγαίνει πίσω από τα σύννεφα που μας τον έκρυψαν...θα μαραθούν τα προβλήματα που τώρα έχουν ανθίσει και οι πληγές θα είναι μόνο ένα ανμνηστικό σημαδάκι...
    καληνύχτα αστεράκι μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλημέρααααααααα σε όλους!Να έφτασε και η παρασκευή αν μπορούσε ας έκανε και αλλιώς χαχαχα!

    Σε ευχαριστώ πολύ πολύ Δημήτρη για τα όμορφα λόγια σου..να σαι καλά!Πάντα μετά απ κάθε μπόρα ανατέλλει λαμπερός ο ήλιος!

    ΑΦΦΦΦΦΦΦΦ σε όλους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή